Νηπίων καταστάσεις : Οκτωβρίου 2016

Μέσα από βιβλία φωτογραφικό υλικό παραμύθια βίντεο τραγούδια προσεγγίσαμε τα γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου του 1940. Μιλήσαμε για τις έννοιες πόλεμος ειρήνη ήρωας πατρίδα κλπ. Διαβάσαμε το

καθώς και το

Ενα υπέροχο παραμύθι που άρεσε πάρα πολύ στα παιδιά. Ενα βιβλίο όπου το χιούμορ και η φαντασία νικούν χωρίς καν να χρειαστεί να πολεμήσουν! Ποιός θα τολμούσε να οδηγήσει σε δρόμους που αλλάζουν συνέχεια πορεία; Να κοιτάξει ένα άγαλμα που ξεκαρδίζεται στα γέλια; Να στείλει επιστολή σε ένα ταχυδρομείο που γράφει στα γράμματα ό,τι του κατέβει; Να μπει σε ένα περίεργο μουσείο; Ο πόλεμος προσπάθησε, αλλά..δεν τα κατάφερε κι έτσι έφυγε από την πόλη(paramithohora).

Τα παιδιά σκέφτηκαν τι θα μπορούσε να έχει η δική τους πόλη ώστε να διώξει τον πόλεμο

και ζωγράφισαν ότι τους άρεσε από το παραμύθι

Φυσικά είπαμε και το κλασικό παραμύθι -το κανόνι της ειρήνης- το οποίο μπορείτε να διαβάσετε στον παρακάτω σύνδεσμο http://frosochatoglou.blogspot.gr/2011/08/th.html
Τα παιδιά ζωγράφισαν τι θα ήθελαν να ρίχνει το δικό τους κανόνι και πως θα το έλεγαν;

Μέσα από το παραμύθι βρήκαμε την ευκαιρία από την λέξη κανόνι να ασχοληθούμε με τις ομοιοκατάληκτες λέξεις. Τα παιδιά είπαν μπαλόνι πεπόνι μπαλκονι πόνι σεντόνι κλπ.

Κάναμε το πρώτο μας ποίημα

ΕΝΑ ΚΑΝΟΝΙ ΕΚΑΝΕ

ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΕΝΑ ΠΕΠΟΝΙ

ΚΑΙ ΕΤΡΩΓΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

ΕΝΑ ΞΙΝΟ ΛΕΜΟΝΙ.

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΗΡΘΕ ΕΝΑ ΠΟΝΙ

ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΦΕΡΕ ΕΝΑ ΜΠΑΛΟΝΙ.

ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΞΕΦΥΓΕ

ΚΑΙ ΠΗΓΕ Σ ΕΝΑ ΜΠΑΛΚΟΝΙ.

ΤΟ ΚΑΝΟΝΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΠΟΝΙ

ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΤΟ ΠΟΝΙ

ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΚΕΠΑΖΟΝΤΟΥΣΑΝ

ΜΕ ΕΝΑ ΜΠΛΕ ΣΕΝΤΟΝΙ.

Το παραπάνω ποίημα το κάναμε και εικονόλεξο.

Δραματοποίησαμε την ιστορία του γίγαντα και του νάνου

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας γίγαντας, ένας μεγάλος γίγαντας, τόσο μεγάλος όσο σαράντα εκατομμύρια άνθρωποι μαζί.
Τον ίδιο καιρό κάπου κοντά στο γίγαντα, ζούσε ένας νάνος, ένας μικρός χαρούμενος νάνος.
Νάνος και γίγαντας ζούσαν ο καθένας στον τόπο τους χωρίς να ενοχλεί ο ένας τον άλλον. Τους χώριζε άλλωστε ένα τεράστιο αυλάκι, μια θάλασσα. Ζούσαν ευτυχισμένοι... Και περνούσε ο καιρός. Ο νάνος κοίταζε τη δουλειά του και ο γίγαντας τη δικιά του και ζούσαν αγαπημένοι...
Ένα πρωί όμως ο γίγαντας φόρεσε ένα περίεργο καπέλο και μια πιο περίεργη στολή και με ένα πήδημα βρέθηκε στην πόρτα του μικρού νάνου και βάζοντάς του μια λόγχη μπροστά στην κοιλιά του είπε: «Ήρθα να σου πάρω το σπίτι, παραδώσου!»
Ο νάνος στην αρχή το πέρασε για χωρατό. «Κοίτα χωρατατζής που είναι ο γείτονας!» σκέφτηκε. Και φέρνοντας στο νου του το γνωστό χαιρετισμό, του φώναξε: «Γεια σου γείτονα χωρατατζή!» Ο γίγαντας όμως δεν καταλάβαινε πια από τέτοια. Πίεσε τη λόγχη πάνω στην κοιλιά του και του ξαναφώναξε με άγρια φωνή: «Παραδώσου είπα»
Τότε ο μικρός νάνος κατάλαβε ότι δεν αστειευόταν ο γίγαντας και χωρίς κανένα φόβο του είπε: «Όχι, δεν παραδίνομαι.» Αμέσως έτρεξε στο μικρό καλύβι του και σε λίγο ξαναγύρισε κρατώντας μια σφεντόνα και στάθηκε μπροστά στο γίγαντα. Ο μεγάλος γίγαντας τα 'χασε για λίγο και αμέσως όρμησε επάνω στο μικρό νάνο.
Έγινε όμως κάτι το απίστευτο ο μικρός νάνος νίκησε το μεγάλο γίγαντα κι έτσι ο γίγαντας με κατεβασμένο το κεφάλι το έβαλε στα πόδια.
Έτσι κι οι Έλληνες του Σαράντα, όπως ο μικρός νάνος του παραμυθιού, όταν η Ιταλία ζήτησε να της παραδώσουν τη χώρα τους, απάντησαν όπως κι εκείνος με ένα θαρραλέο και αποφασιστικό! ΟΧΙ και αφού πολέμησαν παλικαρίσια πάνω στις βουνοκορφές νίκησαν τους Ιταλούς κι έτσι η πατρίδα μας είναι ελεύθερη.(http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&op=viewPost&pid=30950)

Γιορτή της σημαίας και μιλήσαμε για την Ελληνική σημαία. Είδαμε σημαίες ξένων κρατών και δραματοποιήσαμε το ασπρογάλανο πανί

Mιλούσανε δυο νεράιδες:

— Τι σημαία να δώσουμε σ' αυτή τη χώρα; είπαν κι έδειξαν την Ελλάδα.

— Ας ρωτήσουμε την ίδια, είπε η μια.

— Ας ρωτήσουμε, συμφώνησε και η άλλη.

Βρήκαν την Ελλάδα να λούζεται σε μια καταγάλανη θάλασσα και να στεγνώνει κάτω από έναν ολόλαμπρο ήλιο.

— Κυρά, κυρά αρχόντισσα, κυρά μας παινεμένη, Ελλάδα δοξασμένη, τι χρώμα θέλεις να 'χει η σημαία σου;

— Να ρωτήσω τα παιδιά μου, είπε η Ελλάδα.

Τα μισά παιδιά της ζούσαν στη στεριά, παιδεύονταν* με τη γη και τα βουνά.

— Κυρά, κυρά αρχόντισσα, κυρά μας παινεμένη, Ελλάδα δοξασμένη, σκληρός ο τόπος. Και η δουλειά σκληρή. Μα άσπρα περιστέρια οι ψυχές μας. Γι΄ αυτό άσπρη, ολόασπρη τη θέμε* τη σημαία μας.

Τα 'γραψε τα λόγια αυτά σε χρυσόδετο τεφτέρι* η Ελλάδα.

— Ας πάω τώρα να ρωτήσω και τ' άλλα μου παιδιά, τα παιδιά της θάλασσας, είπε η Ελλάδα.

Τα βρήκε να παλεύουν με τα δίχτυα. Να τα τραβούν με κόπο, γιατί ήταν γιομάτα απ' ασημένια λαχταριστά ψάρια.

— Κυρά, κυρά αρχόντισσα κυρά μας παινεμένη, Ελλάδα δοξασμένη, εμάς οι ψυχές μας είναι δοξασμένες στο γαλανό νερό. Τούτη η θάλασσα η μεγάλη, που μας δίνει χαρά και ζωή, θέλουμε να χωρέσει τη σημαία μας.

Τα 'γραψε και τούτα τα λόγια η Ελλάδα σε χρυσόδετο τεφτέρι και το 'δωσε, το τεφτέρι, στις νεράιδες.

— Έτσι να γίνει, είπαν εκείνες.

Και τότε μέσα από την αφρισμένη θάλασσα βγήκε τ' ασπρογάλανο πανί κι απλώθηκε σε ουρανό και γη. Κείνη την ώρα ο ήλιος άστραψε, έσκυψε, φίλησε το πανί και το φίλημά του έγινε ένας ολόχρυσος σταυρός.

— Η σημαία μας, είπε η Ελλάδα. Η σημαία για τα παιδιά της στεριάς, για τα παιδιά της θάλασσας.(http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSDIM-A111/671/4458,20045)