ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ(ΒΗΜΑΤΑ)

Δουλεύοντας όλη τη χρονιά το πρόγραμμα Βήματα για τη ζωή αποφασίσαμε φτάνοντας τώρα στο τέλος να κάνουμε παρουσίαση του προγράμματος στους γονείς. 

Τα διπλώματα για τη συμμετοχή των παιδιών στο πρόγραμμα

Και επειδή στο πρόγραμμα δουλέψαμε τα συναισθήματα σκεφτήκαμε να δραματοποιήσουμε το νησί των συναισθημάτων. Κάναμε λοιπόν ένα νησί βάλαμε μέσα ένα δέντρο και τις βάρκες τις κάναμε με τις ομαδικές εργασίες που είχαμε κάνει κατά την διάρκεια της χρονιάς.

Κάναμε μάσκες για τα συναισθήματα

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα. Εκεί ζούσαν η αγάπη, η λύπη, η χαρά, το μίσος, ο θυμός, ο φόβος, ο πλούτος, η περηφάνια, η ζήλεια, η ανυπομονησία, η ευτυχία.

Μια μέρα, η Γνώση είπε στους κατοίκους του νησιού ότι το νησί τους θα βούλιαζε και ότι θα έπρεπε να βρουν έναν τρόπο να φύγουν από το νησί κι έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

Η αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή. Γιατί η Αγάπη ήταν τόσο συνδεδεμένη με κάθε πράγμα που βρισκόταν πάνω στο νησί.
Μα πως ν’ αφήσω το νησί… μετά από όσα έζησα εδώ; έλεγε η Αγάπη. Όμως την τελευταία στιγμή συνειδητοποιεί ότι το νησί βυθίζεται στ’ αλήθεια, και αντιλαμβάνεται πως αν δεν τα καταφέρει να φύγει, η αγάπη θα εξαφανιστεί για πάντα από προσώπου Γης. Έτσι, κατευθύνεται προς το ψηλότερο σημείο στο νησί. Πάει με την ελπίδα να δει από εκεί κάποιον από τους συντρόφους της και να τον παρακαλέσει να την πάρει μαζί του.

 Μάταια όμως κανένας δεν την βοηθάει

Άρχισε να χάνει την ελπίδα ότι μπορεί να σωθεί.
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή Αγάπη έλα προς τα δω. Θα σε πάρω εγώ μαζί μου. Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δε γνώριζε αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.

Όταν έφτασαν στη στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του. Η αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε ρώτησε τη γνώση.

Γνώση ποιος με βοήθησε; Ο χρόνος απάντησε η γνώση. Ο χρόνος; Ρώτησε η αγάπη. Γιατί με βοήθησε ο χρόνος; Τότε η γνώση χαμογέλασε και με την βαθιά σοφία της είπε. Μόνο ο χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη. Δώσαμε στα παιδιά από ένα μπαλόνι σε σχήμα καρδιας και τραγουδήσαμε
 Όλοι μαζί εμείς θα φτιάξουμε, έναν κόσμο απ’ αγάπη κι ελπίδα,

με χρώματα ουράνια θα βάψουμε τη ζωή μας, ν’ αλλάξει σελίδα.

Χέρια σφιχτά θα ενώσουμε κι οι καρδιές θα κερδίσουν τη μάχη,

μ ένα φιλί θ’ ανταμώσουμε μοναχά όπου υπάρχει αγάπη.

Και σειρά είχαν οι γονείς να τραγουδήσουν και να χορέψουν παρέα με τα παιδιά τους. Επιασαν τις άκρες από το αερόστατο και πετάξαν τα μπαλόνια ψηλά ενώ τα παιδιά τραγουδούσαν το τραγούδι αξίζει ν αγαπάς.

 

 

 

Στο τέλος φάγαμε και γλυκάκι οι μεγάλοι ένα νοστιμότατο μιλφέιγ από την κυρία Αναστασία και παγωτάκι τα παιδιά από την κυρία βέτα

Η αγάπη σ’ ένα χαμόγελο παιδιού,
μας ομορφαίνει και γλυκαίνει την ψυχή μας,
σαν μια λάμψη, όπως ο φάρος του νησιού,
ορίζοντες ν’ ανοίγει στη ζωή μας!

Την ευτυχία πάντοτε μες στη ζωή,
μας τη χαρίζουν οι μικρές καλές στιγμές μας,
μία φιλία, ένα χαμόγελο γλυκό,
μια προσμονή, μια σκέψη τρελή,
σαν σε όνειρό μας!
 
Αλήθεια, αξίζει σ’ αυτή τη ζωή,
να αγαπάς και να σ’ αγαπάνε,
να εκτιμάς την κάθε στιγμή, που εσύ γελάς,
ενώ άλλοι πονάνε…

Η αγάπη χωρίς αντάλλαγμα μπορεί,
τα πάντα στη ζωή να υπομένει,
και να γελάει, και να πονάει, και να μπορεί,
να συγχωρεί, να προχωρεί, να περιμένει…

Αλήθεια, αξίζει σ’ αυτή τη ζωή,
να αγαπάς και να σ’ αγαπάνε,
να εκτιμάς την κάθε στιγμή, που εσύ γελάς,
ενώ άλλοι πονάνε…

Τα παρακάτω τραγουδια με πολύ πολύ αγάπη αφιερωμένα στα παιδάκια μου που όλη αυτή τη χρονιά ξεδιπλώσαμε τα συναισθήματά μας μιλήσαμε γελάσαμε κλάψαμε τρομάξαμε λυπηθήκαμε αγαπήσαμε και αγαπηθήκαμε συνεργαστήκαμε βοηθήσαμε νοιαστήκαμε. Και τι δεν κάναμε και τι δεν νιώσαμε!!!

Σας αγαπώ μικρούλια μου!!!!!!!!!!!!!!!

Σας αγαπώ για όλες αυτές τις υπέροχες στιγμές που πέρασα μαζί σας!!!!!!!!

Ευχαριστώ τις συναδέλφισσες και φίλες μου Μαρία Παπαδοπούλου και Σταυρούλα Αυγητίδου από το 5ο νηπιαγωγείο Δράμας για τις ωραίες ιδέες που μου δώσανε μια μέρα πίνοντας το καφεδάκι μας στο σπήλαιο του Μααρά.