Πρόκειται για την ιστορία ενός συνηθισμένου μικρού λιονταριού, του
Λαχαπού,που βρέθηκε μέσα στη δίνη ασυνήθιστα δύσκολων καταστάσεων και
αναγκάστηκε να βιώσει τη περιπέτεια του ξεριζωμού. Η ζωή του στη ζούγκλα της χώρας Καμαμπού δεν διέφερε και πολύ από τη
δική μας ζωή, την ευλογημένη ρουτίνα της αδιατάρακτης καθημερινότητάς
μας. Μέχρι που όλα άλλαξαν από τη μια στιγμή στην άλλη και αναγκάστηκε
να βιώσει την περιπέτεια του ξεριζωμού.
Η περιπέτειά του, δοσμένη με την τόσο προσιτή και γοητευτική γραφή της Εύας Κασιάρου, αναδεικνύει με τον πιο παραστατικό τρόπο την ανθρώπινη πλευρά πίσω από το διαχρονικό προσφυγικό φαινόμενο, που μένει απαράλλαχτο όπου υπάρχουν άνθρωποι. Την περασμένη χρονιά πάνω από 700.000 παιδιά – πρόσφυγες από τη Συρία, που προσπαθούν να ξαναχτίσουν τη ζωή τους από την αρχή σε γειτονικές χώρες, δεν τα κατάφεραν να πάνε σχολείο. Στη θέση τους θα μπορούσαν να είναι τα δικά μας παιδιά, μας το υπενθυμίζει αυτό ο μικρός Λαχαπού. Μέρος των εσόδων του βιβλίου διατίθεται στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες. πηγή (http://www.politeianet.gr/books).
Εχοντας λοιπόν αυτό το υπέροχο βιβλίο της αγαπημένης Ευας Κασιάρου στα χέρια μας και μιας κι έχουμε και πρόσφυγες στην Δράμα είπαμε να το αξιοποιήσουμε.
Πριν ξεκινήσουμε να διαβάσουμε το παραμύθι ρωτήσαμε τα παιδιά για ποιο λόγο πιστεύουν ότι κάποιοι άνθρωποι αναγκάζονται να αφήσουν τα σπίτια τους και να αναζητήσουν την τύχη τους αλλού; Τα παιδιά είπαν:
Επειδή θέλουν να γνωρίσουν καινούρια μέρη, να πάνε ταξίδι, γιατί δεν τους αρέσει το σπίτι τους, γιατί δεν τους αρέσει η χώρα τους, γιατί δεν έχουν πολλούς φίλους εκεί, γιατί γίνεται πόλεμος κλπ. Διαβάσαμε το παραμύθι το οποίο έχει εκπληκτική εικονογράφηση και συζητήσαμε για τα συναισθήματα του Λαχαπού. Πως ένιωθε στην ζούγκλα της Καμαμπού; Ενιωθε χαρούμενος, ευτυχισμένος, είχε φίλους πολλούς, περνούσε μια όμορφη και ξένοιαστη ζωή, είχε αγάπη, φαγητό νερό ζούσε ειρηνικά. Πως ένιωσε όταν αναγκάστηκε να φύγει με την οικογένειά του για να βρει έναν άλλο τόπο να ζήσει; Λυπημένος που άφηνε πίσω τους φίλους του, θυμωμένος, απογοητευμένος γιατί όπου πήγαιναν τους έδιωχναν, ένιωθε πόνο στην καρδούλα του. Πως ένιωσε μετά από πολύ καιρό που εγκαταστάθηκε στο δάσος; Αρχισαν να νιώθουν και πάλι καλά να κάνουν όνειρα βρήκαν και πάλι αγάπη και ο μικρός Λαχαπού κράτησε μέσα του την ελπίδα πως ίσως μια μέρα μπορέσει να γυρίσει πίσω στην χώρα του και να ζήσει μέχρι τα βαθιά γεράματα. Ζωγραφίσανε τα παιδιά ότι τους άρεσε από το παραμύθι.
Στη συνέχεια ζωγράφισαν τα συναισθηματα που ένιωσε ο Λαχαπού μόλις έφτασε στο δάσος και μετά από πολύ καιρό που ζούσε εκεί.
Ο Λαχαπού ήταν στεναχωρημένος γιατί δεν πρόλαβε να πάρει μαζί του το φυλαχτό που του χάρησε ο Ζορντί το ξωτικό πουλί. Τι πιστεύετε ότι ήταν αυτό το φυλαχτό;
Αν εσείς αναγκαζόσασταν να φύγετε ξαφνικά από τον τόπο σας τι θα θέλατε να πάρετε μαζί σας και γιατί;(1 πράγμα μόνο)
Αν συναντούσαμε τον Λαχαπού τι θα του λέγαμε; Πήραμε τον Λαχαπού αγκαλιά τον χαιδέψαμε και του μιλήσαμε(σ αγαπώ, να προσέχεις, καλή τύχη, να έχεις πάντα καλη καρδιά, εισαι όμορφος, να ακους τη μαμα και τον μπαμπά σου κλπ)
Και αυτός μας γαργάλησε με την ουρά του
Οπως πάντα δραματοποιήσαμε το παραμύθι
Μπορείτε να το δείτε στο βιβλίο που κάναμε πατώντας εδώ είναι υπέροχο!!!!!!!!!!
Ζωγραφίσαμε και την ζούγκλα της χώρας Καμαμπού
Κάποιος ζωγράφισε το συντριβάνι που ήταν σαν γιγάντιο φλιτζάνι.
Μαζέψαμε πράγματα για τους πρόσφυγες την Δράμας
Τοοοοοοοοσο πολύ αγαπήσαμε τον Λαχαπού!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
που όταν τον πήρα να τον γυρίσω σπίτι μου τα παιδιά βγήκαν και φώναζαν στην πόρτα ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ ΛΑΧΑΠΟΥ
Στο χέρι μας είναι να διεκδικήσουμε μαζί τους ένα καλύτερο μέλλον για τα ίδια και τη γενιά τους. Ένα σχολείο, μία γειτονιά, μία πατρίδα που θα τα αγκαλιάσει όσο η δική τους δεν μπορεί να το κάνει πια.
Η περιπέτειά του, δοσμένη με την τόσο προσιτή και γοητευτική γραφή της Εύας Κασιάρου, αναδεικνύει με τον πιο παραστατικό τρόπο την ανθρώπινη πλευρά πίσω από το διαχρονικό προσφυγικό φαινόμενο, που μένει απαράλλαχτο όπου υπάρχουν άνθρωποι. Την περασμένη χρονιά πάνω από 700.000 παιδιά – πρόσφυγες από τη Συρία, που προσπαθούν να ξαναχτίσουν τη ζωή τους από την αρχή σε γειτονικές χώρες, δεν τα κατάφεραν να πάνε σχολείο. Στη θέση τους θα μπορούσαν να είναι τα δικά μας παιδιά, μας το υπενθυμίζει αυτό ο μικρός Λαχαπού. Μέρος των εσόδων του βιβλίου διατίθεται στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες. πηγή (http://www.politeianet.gr/books).
Εχοντας λοιπόν αυτό το υπέροχο βιβλίο της αγαπημένης Ευας Κασιάρου στα χέρια μας και μιας κι έχουμε και πρόσφυγες στην Δράμα είπαμε να το αξιοποιήσουμε.
Πριν ξεκινήσουμε να διαβάσουμε το παραμύθι ρωτήσαμε τα παιδιά για ποιο λόγο πιστεύουν ότι κάποιοι άνθρωποι αναγκάζονται να αφήσουν τα σπίτια τους και να αναζητήσουν την τύχη τους αλλού; Τα παιδιά είπαν:
Επειδή θέλουν να γνωρίσουν καινούρια μέρη, να πάνε ταξίδι, γιατί δεν τους αρέσει το σπίτι τους, γιατί δεν τους αρέσει η χώρα τους, γιατί δεν έχουν πολλούς φίλους εκεί, γιατί γίνεται πόλεμος κλπ. Διαβάσαμε το παραμύθι το οποίο έχει εκπληκτική εικονογράφηση και συζητήσαμε για τα συναισθήματα του Λαχαπού. Πως ένιωθε στην ζούγκλα της Καμαμπού; Ενιωθε χαρούμενος, ευτυχισμένος, είχε φίλους πολλούς, περνούσε μια όμορφη και ξένοιαστη ζωή, είχε αγάπη, φαγητό νερό ζούσε ειρηνικά. Πως ένιωσε όταν αναγκάστηκε να φύγει με την οικογένειά του για να βρει έναν άλλο τόπο να ζήσει; Λυπημένος που άφηνε πίσω τους φίλους του, θυμωμένος, απογοητευμένος γιατί όπου πήγαιναν τους έδιωχναν, ένιωθε πόνο στην καρδούλα του. Πως ένιωσε μετά από πολύ καιρό που εγκαταστάθηκε στο δάσος; Αρχισαν να νιώθουν και πάλι καλά να κάνουν όνειρα βρήκαν και πάλι αγάπη και ο μικρός Λαχαπού κράτησε μέσα του την ελπίδα πως ίσως μια μέρα μπορέσει να γυρίσει πίσω στην χώρα του και να ζήσει μέχρι τα βαθιά γεράματα. Ζωγραφίσανε τα παιδιά ότι τους άρεσε από το παραμύθι.
Ζωγραφίσαμε και την ζούγκλα της χώρας Καμαμπού
Στο χέρι μας είναι να διεκδικήσουμε μαζί τους ένα καλύτερο μέλλον για τα ίδια και τη γενιά τους. Ένα σχολείο, μία γειτονιά, μία πατρίδα που θα τα αγκαλιάσει όσο η δική τους δεν μπορεί να το κάνει πια.
http://www.politeianet.gr/books/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου